წვიმა ბათუმური

ღამე ბათუმური, წვიმა მითუმეტეს,
შენზე გაფიქრებას მოაქვს არითმია,
პოეტ რომანტიკოსს ისევ მივუმატე
ჭიქა შავი ღვინო, ცოტაც ანარქია.

ღამის ლამპიონში ქუჩა აისარკა,
სველმა ქვაფენილმა თვალა ნაბიჯები,
წვიმამ მომაცილა შენი სახლის კართან
სისხლში შეპარული ღვინის გაგიჟებით.

(ოდნავ სანთლის შუქზე მინის სარკმელიდან
ჩანდი სილუეტად წვიმის ნაპრალებში,
როცა საკოცნელად ჩემში აირეკლა
შენი ბაგეები, როგორც აპრილები.

როცა გაზაფხულის სითბოს ენდობიან,
როცა ქარის ჩურჩულს ვნება ემატება,
ახლა შენი ტანი მარტის მინდორია,
სადაც ჩემი კოცნის წვიმა ენატრებათ)...

კარი ღია მხვდება მხოლოდ ხალათითურთ
დგახარ ფანჯარასთან ღიმილს ათამაშებ...
(ხმას ნუ ამოიღებ თორემ ნათითური
ბაგეს გაჩუმებას ფრთხილად მიანიშნებს)...

კბილით მოკვნეტილი ტუჩით დამაპირე,
სურვულს შეღეღილი მკერდით მისაბუთებ,
(მინდა მოვიდე და გავხდე უნაპირო -
შენში აწყვეტილი ვნების მესაკუთრე).

თმები ჩამოშლილი ვხედავ მომელიან
სუნთქვა არეული ქარის აკორდებით.
(მინდა წაგიკითხო კოცნის პოეზია
ყელშიც, ლავიწებზეც დაგრჩეს ნაკოცნები).

ბოლო ნაბიჯი და სუნთქვაც შეერია,
ვეღარ მოვერიეთ სურვილს აუტანელს,
ენით დაგინამე მწიფე კერტები და
ტანში აგეკიდა ვნების ჟრუანტელი...

ქუჩა, ლამპიონი, წვიმის სონეტები
სადღაც სანაპიროც ზღვაში აირია...
ბნელმა სანთლის შუქიც შთანთქა გამეტებით,
დუმილს შეერია სუნთქვის არითმიაც...

გაზიარება: