თუმც ეს ცხოვრება მეტი არის ვიდრე ჭადრაკი

დღეს არაფერი ამჩნევიათ ამ შიშველ ხეებს,
გამოიცვალეს ხუთი ფერი თუმცა ფოთლებით
და ამბორისთვის ურჩი ქარი, რომ მოიხელთებს
წამს ღელდებიან, ეს ტოტები - დანათოვლები.

გარდაიცვალა შემოდგომა სამიოდ თვის წინ,
დუმან და მხოლოდ ქარის ხმაზე ახელენ თვალებს.
შენ თუ გინახავს ფოთოლცვენა - სინაზე მიწის?
ანდა სიცოცოცხლე სიკვდილში რომ გადაინაცვლებს?

და რამდენიმე სულ ათეულ წელს თუ მოითვლის,
ამ ერთ სეზონზე ფოთლებივით გავჩნდით ერთ კვირტზე,
იმ შემოდგომას უხდებოდა ხეთა სიყვითლე
ჩვენ მოგვიხდება სიყვარულით პატარებს ვზრდიდეთ.

თორემ ვინ იცის თავაწყვეტილ ქარიშხლის მერე,
რომელსაც მოკლე, მაგრამ რთული ცხოვრება ჰქვია,
სად გავფრინდებით ფოთლებივით შევიცვლით ფერებს,
(ყოველი წამი სამომავლოდ იქნება გვიან).

თორემ ხომ ხედავ უსულოა ადამიანი
უსიცოცხლო და მიგდებული რაღაც საგანი,
თუ სიყვარულით გული არ აქვს არითმიანი
და თვალებიდან ცრემლი ვენით გადანატანი.

ბევრჯერ მინახავს, როგორ იბრძვის მუხლისმოდრეკით
ადამიანი მთელი გულით და დრო იმარჯვებს,
თუმც ეს ცხოვრება მეტი არის ვიდრე ჭადრაკი,
თუ ამ ჭადრაკში პაიკიც კი მეფესთან იბრძვის.

ჰოდა წამოდი თავგანწირვით ღიმილი ვთესოთ,
რომ ავიცილოთ ტრაგედია ვაჯობოთ შექსპირს,
რომ ღმერთის გულშიც გამოვიღოთ სიცოცხლის ფესო
და არც ეს დარჩეს გზააბნეულ პოეტის ლექსი.

დღეს ჩვენს სიყვარულს ვამყოფინოთ ფიცრულ-ოდები,
ხვალ ჩვენი რწმენა მომავალსაც უთუოდ შეცვლის.
მოხვალ?.. არ მოხვალ?.. უპირობოდ    დაგელოდები,
როგორც ბრმა კაცი ფანჯარასთან ვიღაცას ელის.

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

სერტიფიკატები

 

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

როცა მე და დედამიწა ერთმანეთის ზურგზე ვწევართ

 

გაცხოვება ვიგრძენი...

საკუთარი თავის ძიება დავიწყე...

ჩემდა გასაოცრად ჩემში ჩემზე მეტი გიპოვე...

სადაცაა ჩამეძინება

და ვგრძნობ:

ბოლო გაელვება შენზე ფიქრი იქნება...

დილით გავიგვიძებ და ვიცი:

შენზე ფიქრი ჩემს გაღვიძებამდე რამდენიმე წამით ადრე გაიღვიძებს.

ჰო, ამ ბოლოს შევამჩნიე

ჩემში ბოლოს იძინებ... 

და პირველი იღვიძებ...

რა თქმა უნდა დილამდე თუ არ ამირიე ღამე...

იცი, ყოველთვის, როცა მე და დედამიწა ერთმანეთის ზურგზე ვწევართ

ერთდროულად დღეა და მთვარე...

მზეა და წვიმა...

ქარი და სიმშვიდე...

სითბო და ყინვაა...

მხოლოდ უშენობას ვერ მოეძებნა მეწყვილე...

გახსოვს ვერ ვწერდი სიყვარულზე?

თუნდაც ორ სიტყვას.

ახლა მეწერება...

მეფიქრება...

მეიმედმეცრუება...

და მაინც მეღიმება.

ალბათ ასეც ხდება ხოლმე:

ცა სამარადისოდ გადაიკრავს ღრუბელს...

წუხელ უცნაურად წვიმდა

იმედგაცრუებული წვეთებით...

მგონი ვიცი რატომაც...

გახსოვს წვიმას დავპირდით, რომ ერთხელ აუცილებლად ვეცეკვებოდით?

ეს სიყვარული იმ გაზაფხულს ჰგავს, რომელიც აკვირტდა,

აყვავდა...

მერე კი აპრილმა დაათოვა...

და არის ახლა ასე

აყვავებულ, მაგრამ ვერ მოსხმულ ნაყოფივით...

რომელიც მოყინული ყრია მიწაზე...

საბოლოო -ფეხით გადათელვამდე ...

რა იქნებოდა ერთხელ მაინც გაგვებედა...

გვეთქვა მიყვარხარ...

და ერთმანეთის სულში დაგვედო ბინა...

ახლა იმ სამყაროს ნაწილი ვარ...

სადაც არაფერი ჩანს...

და არაფერი იგრძნობა...

შენი არ ყოფნის...

და არ არსებობის გარდა...

დღეს მხოლოდ ერთხელ უნდა გიფიქრო...

მხოლოდ ერთხელ უნდა მიყვარდე...  

მხოლოდ ერთხელ უნდა მტკიოდე...

მაგრამ ისე;

რომ არასოდეს გადაგეჩვიო...

რომ იარსებო ჩემში დროის გარეშე...

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

სულის სიშიშვლე

 

მე ახლა ჩუმად ვუდარაჯებ ღამეულ განცდებს,
ჩემმა თვალებმა აირეკლეს მთვარე ცის ფონით,
მაისის ღამეს ცელქი სიოს ჩურჩული ავსებს,
თხელი ღრუბლები მაგონებენ კაბებს შიფონის.

შენ ახლა გძინავს, ღრმა ძილით და ხმაურს ქალაქის
ასე უმიზნოდ ეწირება ძილის სიმშვიდე.
ჩემზე რა გითხრა?! უშენობა ლექსში გადამდის,
ვწერ და ეს ლექსიც ემსგავსება სულის სიშიშვლეს.

ვერ დამიტია სხეულმა და სოფლის შარა-გზებს
ლამპიონები პაექრობენ სადაც მთვარესთან -
უშინაარსო ნაბიჯებით სუნთქვებს ვალაგებ,
ვალაგებ გულს და ეს გულია ისევ თავდებად,

რომ ამ ღამითაც გამოგივლი სიზმარში წამით,
მიდი-მოდიან თვითნებურად როგორც ქარები,
მუხლზე დავდგები, თვალებს შუბლზე კოცნისას დავხრი
და შენს ყოველ ნაკვთს სულის თრთოლვით მივეპარები.

უტეხი მზერით სათითაოდ დავკრეფ ღიმილებს,
დავკრეფ სიმორცხვეს, ცის კიდემდე დაბნეულ განცდებს.
ჩავა მთვარე და განთიადი მზეს რომ იშვილებს
ღია თვალებით ნანახ სიზმრებს გაფანტავს მწარედ.

აისის ღრუბლებს აუწითლდათ ლოყები მზისგან,
ფიქრის ხურჯინი ოცნებათა შფოთვით გაივსო,
რომ შენ მზესავით ამოხვიდე წამწამებს მიღმა
და შენს თვალებში ჩაიფერფლოს ჩემი დაისი.

შენ ახლა გძინავს, ღრმა ძილით და ხმაურს ქალაქის
და სიზმრების ზღვას ეწირება ძილის სიმშვიდე.
ჩემზე რა გითხრა?! უშენობა ლექსში გადამდის,
ვწერ და ეს ლექსიც ემსგავსება სულის სიშიშვლეს.

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

ვერც მუსლიმანი ვერ გამოვდექ ვერც ქრისტიანი

ვერც მუსლიმანი ვერ გამოვდექ, ვერც ქრისტიანი

გთხოვთ ათეისტსაც ნუ მიწოდებთ, მე მჯერა ღმერთის.

ერთხელაც არ მიმარხულია,

არ მილოცია

და არც ის მახსოვს, რომ პირჯვარი გადამეწეროს,

მაგრამ ხომ გახსოვთ მთავარი?

მე მჯერა ღმერთის.

დღეს პირველად შევედი ეკლესიაში მეგობართან ერთად.

ისეთივე უცხო გარემო იყო ჩემთვის, როგორც ახალშობილი ახელს თვალს პირველად და სინათლეს ხედავს.

შევედი და დავინახე ადამიანები, რომლებიც გრძნობდნენ და ესაუბრებოდნენ ღმერთს.

შევედი და დავინახე ვიღაც, ვინც დაჰკარგვოდა საკუთარ თავს და ვისაც მხოლოდ დაჩემებული სიტყვებით სჯეროდა ღმერთის.

აკანკალებული ხელით სანთელი ავანთე,

ისიც ჩამიქრა.

პირჯვრის გადასაწერად წავიღე ხელი და.

მეგობარს მივაჩერდი თვალებში, რომ ეკარნახა საით წამეღო დაბნეული თითები.

დიახ.

ვერ მივყვები უფლის გზას,

მაგრამ მეც ვიცი სიყვარული, მეც მტკენია,

მეც ავფრენილვარ ზეცამდე სიხარულით.

მეც ჩავხუტებივარ დედას,

ძმას,

მეგობარს,

ჩემს ოთხმოცი წლის წელში მოხრილ ბებიას.

ჩავხუტებივარ ჩემს დაბადებამდე გარდაცვლილ დას,

დიახ, ჩავხუტებივარ და გთხოვთ, ნუ გაიკვირვებთ!...

მე მას ისევ ვხვდები სიზმრებში უძილო ღამეს.

ჩავხუტებივარ ყველას, ვინც მიყვარს და ვიცი.

ვიცი რა ძალა აქვს ჩახუტებას.

ჰოდა უფალო.

არ ვიცი საიდან,

არ ვიცი როგორ,

უბრალოდ მოდი.

მოდი და ჩამეხუტე.

გულში ჩამიკარი ისეთი ჩახუტებით, როცა გულიდან სისხლი გამოდის და გულის ნაცვლად ის ადამიანი ფეთქავს მკერდში, რომელიც ჩაიხუტე.

ღმერთო,

მე მჯერა შენი.

მე ვიცი რა ძალა აქვს შენს ჩახუტებას.

უფალო, შენ იცი რომ, მხოლოდ შენ კი არა, საკუთარ თავსაც დავეკარგე და დღემდე არ ვიცი სად ვარ.

მაგრამ შენ?

შენ ხომ იცი სადაც ვარ?

მოდი და მომეცი გზა.

მე ვერ გიპოვე,

ვერც შენკენ სავალ გზაზე დავდგი ვერცერთი ნაბიჯი.

ნუ შემატოვებ დაუსრულებელ გზაჯვარედინებს.

შენ მაინც მიპოვე,

გთხოვ!

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

სხვა მოლოდინით

მარტი აპრილის ბილიკებს ეძებს,

ზეცას კი ზამთრის ფერი აქვს უფრო,

ცივ დედამიწის მდუმარე მკერდზე

ფიფქების ჯარი ბობოქრობს უცხოდ.

თოვაში სახლი

და სახლში ორნი,

ფართო საწოლში ძალიან ვიწროდ,

ჩვილი ბავშვივით უდარდელ მშვიდ ძილს

ხანდახან ქარის სიფიცხე გვიფრთხობს.

ითოვოს,

წვიმდეს,

ქარი კიოდეს,

თუნდაც სამყარო შეირხეს ცამდის,

შენს ერთ სხეულში ორი სიცოცხლე

ჩემს სულში მაინც სხვაგვარად ყვავის.

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

მოსწავლეთა სპარტაკიადა

2022 წლის 7 დეკემბერს გაიმართა შუახევის მუნიციპალიტეტის მოსწავლეთა სპარტაკიადა ,,მძლეოსნობაში“. 

     აღნიშნულ სპორტულ შეჯიბრში შუახევის მუნიციპალიტეტის სოფელ მაწყვალთის საჯარო სკოლის ორმა მოსწავლემ გამოიჩინა თავი, კერძოდ: მე-10 კლასის მოსწავლემ მარიამ მაკარაძემ დაიკავა პირველი ადგილი ბადროს ტყორცნაში, ხოლო მესამე ადგილი დაიკავა მე-11 კლასელმა ლინდა თავდგირიძემ. ამასთანავე მარიამ მაკარაძემ 200 მეტრიან დისტანციაზე რბენაში დაიკავა მესამე ადგილი. 

     აღნიშნულ მოსწავლეებს ვულოცავ საპრიზო ადგილებს და სამომავლოდ ვუსურვებ უფრო მეტ წარმატებებს.

მარიამ მაკარაძე

ლინდა თავდგირიძე

  

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

დირექტორების გამოცდა

     საჯარო სკოლის დირექტორობის მსურველებისთვის ტესტირება 2022 წელს აღარ ჩტარდება

     აღსანიშნავია, რომ ტესტირების ჩატარების პერიოდი უცნობია. ზუსტ თარიღს ვერც განათლების სამინისტრო აანონსებს. ტესტირება სავარაუდოდ 2023 წელს ჩატარდება. გამოცდა ჩაბარებულად ჩაითვლება ტესტის მაქსიმალური ქულის 60%-ის დაგროვების შემთხვევაში. ბარიერის დაძლევის შემდეგ დირექტორობის მსურველი გადადის გასაუბრობის ეტაპზე. 

წყარო: etaloni.ge 

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

მარტო მდგარი ხე

 

არ ვიცი საიდან მოვიდა. ან სად მიდის( თუ კი წავა საერთოდ). იმ კაცს ჰგავს ყველასგან, რომ გაიქცა და სადღაც უკაცრიელ ადგილას დასახლდა თავისთვის (არავითარი ხე და ბუჩქი უახლოესი სამი კმ-ის რადიუსში). ოცდახუთი წელი იქნება ( ნუ მე რაც მახსოვს) იგივე სიმაღლისაა, იგივე ფორმის, იგივე ნახევრადშემხმარი ტოტებით. ისეთი განცდა მაქვს, თითქოს უბრალოდ დგას და თავის დროს ელოდება.

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

მაწყვალთა

 მაწყვალთა — სოფელი აჭარის ავტონომიურ რესპუბლიკაში, შუახევის მუნიციპალიტეტში (ოლადაურის თემი). მდებარეობს შავშეთის ქედის ჩრდილოეთ კალთაზე, მდინარე ჩირუხისწყლის (აჭარისწყლის მარცხენა შენაკადი) მარცხენა მხარეს. ზღვის დონიდან 1280 მ, დაბა შუახევიდან 21 კმ. 1842-1843 წლებში სოფელში ააგეს მეჩეთი.

დემოგრაფია

აღწერის წელი	მოსახლეობა
2002	328
2014	232

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

გაზაფხულის მოლოდინით

ზამთარი ისევ არ უშვებს ფარდას,
მარტი დეკემბრის განწყობით ფეთქავს,
ქარი ფიფქების ქაოსში ფანტავს
ვერ ამოსული იების სევდას.

თოვლის ქვეშ მიწა ნატვრით იხსენებს,
თავბრუდამხვევი წვიმების თრიაქს,
ალვის ხე გულში დარდით ღიღინებს
კვირტში ჩარჩენილ ფოთლების შრიალს.

წყაროს წყლის ჩუხჩუხს ვერ ისმენს მდელო,
ნუშის კვირტები ჩივის აპრილზე,
ფუტკარი სიზმრად ნექტარით ტკბება
ვერ ამწვანებულ მდელოს ყვავილზე.

მზე გადამალეს ზეციდან ურმით
და მეც ამ მარტის მცირედი შიშით,
დარაბებშეკრულ ფანჯრიდან ვუსმენ
ვერ მოფრენილი მერცხლების ჭიკჭიკს.

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

შენ და შემოდგომა

ქარებს აყოლილი ხეთა არითმია,
წვიმის მონოლოგი აჭრილ ამინდებზე,
ვიდრე სიკვდილამდე წამებს დამითვლიან,
მანამ სიცოცხლეზე ფიქრი მაიმედებს.

უკვე ორი თვეა ლექსმაც მიმატოვა,
სულის შემოდგომას ცვივა იმედები,
ცრემლად გაყინული სისხლი წამოთოვა,

თუმცა ნაადრევად მე არ დავნებდები.

ღამის სიჩუმეში ვწევარ ნამთვრალევი,
შენთან გაწყვეტილი მოკლე ზარის შემდეგ,
მთხოვე დამეძინა - მაგრამ ეს თვალები
ვამჩნევ უცილობელ ზეცას დაითენებს.

ღამემ გამიტყუა დროის სარტყელიდან,
ვიწრო ცისქვეშეთმა ვეღარ დამიტია,
ფიქრის უთავბოლო წანწალს ავყევი და
უკვე მერამდენედ - აღარც დამითვლია,

თითქოს სიკვდილის წინ ვნახე გამოფენა,
ცუდად შერჩეული გზების ისტორიით,
ფიქრმა წარსულიდან ისევ გამოფინა
ბედი უკუღმართი სავსე ირონიით.

თუმცა ვინ უჩივის როცა შენი სუნთქვა,
რაღაც მისტიური ძალით მაჯილდოებს.
დილამ ღამის ბინდი უკვე შეისუნთქა
და მზეც ჩაიხუტებს მალე აკიდოებს.

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება

ბიოგრაფია მხატვრულად

 

დავიბადე — მთიანი აჭარის მთებში, ზეცასთან ახლოს...;

გახლავართ — უბრალოდ თემურ მაკარაძე...;

ვცხოვრობ — შუახევის რაიონის სოფ. მაწყვალთაში...;

ვწერ — როცა სული სხეულში ვეღარ ეტევა...;

მიყვარს — უძირო სევდასთან მარტო დარჩენა...;

ვეჭვიანობ — თავისით მეეჭვიანება, როცა სხვებისადმი გაცემული სითბო უმისამართოდ იკარგება დროსა და სივრცეში...;

ვპატიობ — არც კი ვიცი, ვპატიობ თუ ვერა...;

ვგრძნობ — რომ სამყარო მეცოტავება...;

მეშინია — საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის...;

არ შემიძლია — ფრენა;

გული მიჩუყდება — ამ ბოლოს ძალიან ხშირად...;

ვკითხულობ — სამწუხაროდ ძალიან იშვიათად...;

ვეძებ — ადამიანებს...;

ვბრაზდები — იშვიათად, მაგრამ გაბრაზებაცაა და გაბრაზებაც...;

ვიმახსოვრებ — ყველაფერს, რის შენარჩუნებასაც გონება ახერხებს...;

ვიცინი — თვალებით, გულით, მზერით...;

ვინახავ — ლამაზ მოგონებებს. ნივთებს, რომლებსაც შეუძლიათ წარსულის კადრი უკან მომიბრუნონ...;

მწამს — ღმერთის არსებობის, მწამს, რომ სადღაც კიდევ შემორჩა ნამდვილი სიყვარული და მწამს, რომ თვითონ ქმნის ადამიანი საკუთარ ბედს...;

მსიამოვნებს — ადამიანური სითბო, ყურადღება, მზრუნველობა...;

ვივიწყებ — არ ვივიწყებ, მაგრამ არც ვიხსენებ...;

მესიზმრება — ფერადი სვეტები, რომლებსაც ციდან მომავალი თეთრი შუქი ეცემა. სიზმრის აკვიატებაც არსებობს თურმე...;

ვეხმარები — შეძლებისდაგვარ ყველას...;

ვუსმენ — კლასიკას...;

ჰობი — ჭადრაკი, ზღვა, ფიქრი...;

ვფიქრობ — უკიდეგანოდ...;

ვნანობ — არ ან ვერ გადადგმულ ნაბიჯებს...;

მანაღვლებს — სამშობლოს ბედი;

მენატრება — წლების წინანდელი საკუთარი თავი...;

სამშობლო — ერთი უზარმაზარი ოჯახია, რომელსაც საქართველო ჰქვია;

რჩევა ავტორებს — მიეცით კალამს "სიგიჟის უფლება"...;

ხელოვნება — სხვა სამყაროა, რომელიც ჩვეულებრივი ყოფიერებისგან განსხვავებულ ხედვასა და აღქმას მოითხოვს...;

 

გაზიარება:

კითხვის გაგრძელება